spiritualiteit is business

Nieuwsgierig

Mijn vader, Sinterklaas en Jezus (ik zat op een katholiek dorpsschooltje waar meneer pastoor nog kwam vertellen over de Bijbel) waren de eerste helden in mijn leven.
Ze waren er voor me als ik ze nodig had, deelden cadeautjes uit en hielden onvoorwaardelijk van me.
Die behoefte aan betrouwbare steunpilaren die me richting geven in het leven is altijd gebleven.

Naarmate ik ouder werd ben ik op een meer volwassen manier gaan zoeken naar betekenis, waarbij ik altijd een onverzadigbare nieuwgierigheid heb gehad naar het ongrijpbare, zoals waar we vandaan komen, waar we naartoe gaan en wat de beste manier is om het in de tussentijd zo leuk mogelijk te hebben.

Na alle tijd en energie die ik heb gestoken in het zoeken naar antwoorden op deze vragen ontdekte ik dat ik het evengoed bij die eerste cursus, het eerste boek of zelfs die ene quote had kunnen laten.
Als ik tevreden was geweest met het oplichten van dat eerste lampje in mijn hoofd en vonkje in mijn hart, met de eenvoud ervan en de rust die dat teweegbracht, zou het vanaf dat moment goed zijn geweest en had ik nooit meer een vraag gesteld.
Maar het smaakte steeds naar meer..

Door de eeuwen heen

Zo raakten de woorden van Eckhart Tolle me op een steeds dieper niveau met zijn uitleg over waarom geluk alleen in het nu te vinden is. Een besef waar geen speld tussen te krijgen is en waar al eeuwen en eeuwen naar wordt verwezen.
De dertiende-eeuwse filosoof Rumi schreef ‘Now is the time to unite the soul and the world’.
Jezus zei ‘Maak je geen zorgen over morgen, want morgen zorgt voor zichzelf. Neem een voorbeeld aan de vogels en de lelies’.
En de boeddhisten onderwijzen al vijfentwintighonderd jaar om ‘wakker’ te zijn in het nu door alles met aandacht te doen.

Als je niet let op het onderscheid in woorden en tradities tussen de verschillende religies en spirituele stromingen kun je zien dat ze allemaal dezelfde aanbevelingen doen:
Niet oordelen, vergeven, dankbaarheid beoefenen, geluk zoeken binnenin, leven in overgave, haat bestrijden met liefde, compassie en vertrouwen.

Stutz

Het laatste boek dat ik las was ‘The tools’ van Hollywoodpsychiater Phil Stutz.
Ook in dit boek worden oeroude spirituele ideeën, door Phil ‘Higher Forces’ genoemd in een inspirerend nieuw jasje gedaan met gedachtenoefeningen, visualisaties en leuke kleine tekeningetjes ter ondersteuning. Om je vingers bij af te likken!

Achter het boek gaat een wereldwijde commercie schuil met Netflixdocu, website en een enorm aanbod aan informatie op sociale media.
Overal ter wereld kun je psychologen en coaches vinden die de Stutz aanpak hanteren.
En de praktische tools voor meer zelfvertrouwen en levensvreugde werken echt!
Natuurlijk! Want dat deden ze bijna drieduizend jaar geleden al.

Oude wijn in nieuwe zakken

Ik had het er met een vriendin over waarom toch nergens in het boek of via de gelinkte kanalen wordt vermeld dat het fundament van deze tools uiterst betrouwbaar is omdat het zijn werking in het verleden al miljarden keren heeft laten zien. En dat de leer van Stutz dus niet een opgeklopte hype is in de spirituele wereld, maar een uitermate beproefde methode voor meer geluk.

‘Omdat dat niet verkoopt!’ zei mijn vriendin.

Ik moest even schakelen omdat ik nog erg in de ban was van het boek. Had ik me laten inpakken door een verkooptruc?
Het klopt dat wij consumenten zijn en niet alleen voortdurend geprikkeld willen worden door nieuwe spullen, maar ook door nieuwe ervaringen.
Als we moeten toegeven dat alles wat we nodig hebben om gelukkig te zijn er al is krijgen we jeuk.
Ondernemers willen dus steeds met iets nieuws op de markt komen.
Zodoende blijven de zelfhulpboeken en coachingspraktijken oppoppen met allemaal hun eigen frisse aanvliegroutes voor meer geluk.

Clownsneus

‘En we willen er het liefst ook veel voor betalen’ ging mijn vriendin verder.
‘Waar verwacht je meer van, een lezing van honderd euro of eentje van tien euro?
Jij hebt toch ook net een bikini gekocht voor meer dan honderd euro!’
Ik sputterde dat je dat niet kunt vergelijken omdat een Prima Donna aparte cupmaten heeft en een fantastische pasvorm.
Mijn lieve vriendin schudde glimlachend haar hoofd en vervolgde haar relaas.

Ze vertelde dat coaching volgens haar de meest gemakkelijke manier is om geld te verdienen.
Veel, met name vrouwen tussen de veertig en de vijftig, zijn wellicht onder invloed van de overgang, emotioneel wat uit balans en op zoek naar zingeving. Ze sluiten zich aan bij een vrouwencirkel, gaan mindfulness beoefenen, mediteren, op blote voeten door de natuur lopen, zingen, dansen..

Om haar verhaal op een ironische manier kracht bij te zetten stelde ze dat het haar gemakkelijk zou lukken om een gepassioneerd praatje te houden voor een groep vrouwen en hen allemaal een clownsneus te laten opzetten.

Cursus

Mijn gedachten dwaalden af naar een meditatiecursus die ik een tijd geleden volgde.
Deze werd geleid door een ex-CEO die zich op hoog niveau, via een jarenlange spirituele opleiding, had weten te bekwamen in ‘het pad van verlichte levenskunst’ en met zijn opgedane  kennis nu een bloeiende coachingspraktijk had opgezet.
Ik was onder de indruk van zijn intelligentie en psychologisch inzicht.

Tijdens de groepsmeditaties liet hij ons intuïtief bewegen en op meeslepende muziek visualiseren dat we naar ons eigen ik terugkeerden. Vol overgave heb ik daaraan deelgenomen. Op een bepaald moment rolden de tranen over mijn wangen. Tegelijkertijd was ik erg blij dat de gordijnen dicht waren.

De carrièreswitch van onze leraar had hem geen windeieren gelegd. Na afloop van de cursus reed hij in een peperdure sportwagen de straat uit.

Wat blijft over?

Maar hoe zit het nou?
Is spiritualiteit gewoon big business? een groeiende hype? een menselijke behoefte aan zingeving en nieuwe ervaringen? het gevolg van een hormonale disbalans? een excuus om me te onttrekken aan de wereld die steeds complexer wordt? een moeras van oneindig veel stromingen om uit te kiezen?

Kan ik me beter met iets zinvollers bezighouden?
Moet ik het gewoon laten bij de dooddoener ‘er is vast meer tussen hemel en aarde, maar we zullen het nooit weten’.

Is het beter om niet zo diep na te denken, maar gewoon naar mijn werk te gaan, te zorgen voor een goed pensioen en voldoende vitamine D, mijn takenlijstje af te werken en als er tijd overblijft een drankje te doen met vrienden? Is dat het hoogst haalbare geluk?

Of kan ik, voordat ik het kind met het badwater weggooi, dat wat mensen doen met spiritualiteit en religie, de woorden die ze eraan geven, de gewoontes en tradities, de business die ze ervan maken, loskoppelen van wat er altijd is geweest en wat keer op keer opnieuw wordt ontdekt? Dat wat mensen al eeuwen aanzet om er steeds opnieuw vorm aan te geven. De rode lijn in al deze stromingen.

Wat blijft er over als alle coachingspraktijken omvallen en alle goeroes met pensioen gaan?
En maakt het iets uit door wíe ik me laat inspireren?
Door de dominee op de kansel of door de man voor me in de rij bij de supermarkt met een kar vol blikjes bier die zegt ‘het leven is en feestje maar je moet zelf de slingers ophangen’.

Is niet iedereen op zijn eigen manier een gelukskunstenaar?